حالا که دست هایت چتر نمی شوند
حالا که نگاهت ستاره نمی بارد
حالا که خانه ای برای ما شدن نداریم
از کاغذ شعرهایم اتاقی می سازم
تا آوار تنهایی بر سرت نریزد
و آرامش خیالت ، ‌خیس اشک هایم نشود

انواع خنده های احمقانه ام را می شناسد.گاهی احساس می کنم مرا حفظ کرده،گاهی دلم می خواهد بگویم، کم می­آورم، می­خندم، می­گوید:می­دانم حافظه ات ضعیف نیست،اهل دروغ هم نیستی، پس دنبال کلمات نگرد.سپس خودش تصمیم می­گیرد، نگاه مستقیمش را از چشمانم بگیرد تا کاملاً آب نرفته­ام!

وقتی چشمانم سرخ می­شود، می فهمد، می­خواهم بگویم ولی نمی­توانم...

می­گوید تو رازدار من هستی ولی ...

درد بسیار دارد نمی­خواهم دردی به او اضافه کنم...

سوت و کورم نیازمند فریادم، نمی شود!

مظلوم است، خوبی می کند که بدی ببیند.کسی را نمی­شناسم که به او ظلم نکرده باشد

 زار زدم، گریه کردم،خدایا این موجود نازنین دردستان ما نادانان چه می­کند؟!طلب بخشش کردم،اما او حتی یاد بدی هایم را هم دار زده بود...

آه،چقدر صبر دارد...

چقدر می فهمد و چقدر آرام و ساکت است و چگونه است که در اوج درد قهقهه می­زند!