با من بگو ای دل

از رازهای درونت

زخم های نشسته بر سینه ات

 از سوزش سنگین آهت

با من بگو، از رازهای روزگار

از یادگار نامردمی ها

بر جان خسته ات

با من بگو از راز افسردگی

علت خموشی تلخ

چرایی نگاه سرد

با من بگو از راز چشمان خیست

خاموشی ناگاه لبخندت

حالا که دست هایت چتر نمی شوند
حالا که نگاهت ستاره نمی بارد
حالا که خانه ای برای ما شدن نداریم
از کاغذ شعرهایم اتاقی می سازم
تا آوار تنهایی بر سرت نریزد
و آرامش خیالت ، ‌خیس اشک هایم نشود

تورا به یاد آن روز ، تورا به یاد گلبرگ های خشک آن روز خشکیده ، تورا به روز اول بار

دیدنت ، تورا به اولین نگاه عاشقانه ، تورا به یاد باران روز نیامده ات ، تورا به تنهایی

روز رفتنت ، تورا به باران روز برگشتنت ، تنهایم مگذار دیگر

رو سنگ قبرم بنویس:"دیوونه ی دیوونگی"

به آدما بگو دلش تنها بوده تو زندگی

بگو برام گل نیارن رو سنگ قبرم نذارن

بجاش یرای دلخوشیم 10 تا سپیدار بکارن!

بگو که روشن نکنن شمعای مشکی واسه من

بجاش یه فانوس کوچیک بالای عکسم بذارن

نه!نه!یه وقت قاب نذارن گوشه ی سنگ قبر من!؟

آخه میترسم غم تو چشمام و هممه بخونن...

رو سنگ قبرم بنویس:"یه آس و پاس!یه پاپتی"

بگو!شاید بشکنه این بغض عجیبٍ لعنتی

استادى از شاگردانش پرسید: چرا ما وقتى عصبانى هستیم داد می‌زنیم؟ چرا مردم هنگامى که خشمگین هستند صدایشان را بلند می‌کنند و سر هم داد می‌کشند؟

شاگردان فکرى کردند و یکى از آن‌ها گفت: چون در آن لحظه آرامش و خونسردیمان را از دست می‌دهیم.

استاد پرسید: این که آرامشمان را از دست می‌دهیم درست است؛ اما چرا با وجودى که طرف مقابل کنارمان قرار دارد داد می‌زنیم؟ آیا نمی‌توان با صداى ملایم صحبت کرد؟ چرا هنگامى که خشمگین هستیم داد می‌زنیم؟