با من بگو ای دل

از رازهای درونت

زخم های نشسته بر سینه ات

 از سوزش سنگین آهت

با من بگو، از رازهای روزگار

از یادگار نامردمی ها

بر جان خسته ات

با من بگو از راز افسردگی

علت خموشی تلخ

چرایی نگاه سرد

با من بگو از راز چشمان خیست

خاموشی ناگاه لبخندت

اینجا که من رسیده ام …
ته دنیای بدون تو بودن است!!
همانجایی که شاید فکرش را هم نمی کردی دوام بیاورم!
ولی من ایستاده به اینجا رسیده ام!
خوب تماشا کن…
دلم هم تنگ نشده!
یعنی دلم را همانجا پیش خودت گذاشتم …
تو باش و دل من و همه فریادهایی که …

هر کی اومد تو زندگیم..میبردمش تا آسمون
امروز میشد رفیق راه..فردا واسم بلای جون
نمیشه قلب عاشقو..بدست هر کسی سپرد
نمیدونم بد میاورد..یا چوب سادگیشو خورد
هر چی که به سرم اومد..تقصیر هیچکسی نبود
هر چی که بود پای خودم..تو قصه هام کسی نبود
هیچکسی عاشقم نشد..هیشکی سراغم نیومد
جواب کار خودمه..هر چی بلا سرم اومد
تقصر هیچ کسی نبود..هر چی که بود به پای من
فقط تو بعد از این نیا..میون لحظه های من
رفاقتت مال خودت..منت نزار روی سرم
این قصه ها تموم شده..دیگه نیا دورو برم…

دلم غمگین غمگین است
در این کومه
در این زندان
در این غوغای خاموشی
در این جشن فراموشی
در این دنیای بی مهر و کم آغوشی
دلم ترسیده و تنگ است
دلم ترسیده از آه پر از درد پدرهامان
و از چشم پر از اشک تمام مادر ها
دلم آشوب آشوب است
دلم سرد و تنم بی روح بی روح است
نمی خواهم، نمی خواهم دگر
این زندگانی را و دل را
نگاهم خیره بر بالا
به دنبال نگاهی ساده می گردد
و می بینم، و می بینم هوای گریه دارد آسمان هم پای چشمانم
می روم آرام
گونه ام خیس است
آسمان می بارد امشب بر من و بر گریه هایم سخت…

وقتي ميدانيم كسي با دل وجان دوستمان دارد....و نفسها وصداونگاهمان در روح وجانش ريشه دوانده،به بازيش ميگيريم هرچه او عاشق تر،ما سرخوش تر،هرچه او دل نازك تر، ما بي رحم تر،تقصيرازمانيست،تمامي قصه هاي عاشقانه اينگونه به گوشمان خوانده شده اند

ای دل! شدی سنگ صبوری برای همه.
همیشه شریک دردهایشان بودی و همنشین دل خرابشان..
همیشه لحظه های تنهایشان با تو تقسیم می شد و بغض های گلوگیرشان با گریه بر شانه های تو جاری می شد.  
ولی کاش می دانستند درد تو کمتر نیست، حال تو بهتر نیست..
کاش می توانستی فریاد زنی که تنهایی درد دارد و چه سخت است..
اما ملالی نیست!
شاید، شاید قسمتت این بود.
درد کشیده باشی تا بفهمی حال دلی را که درد امانش را بریده و بفهمی نگفته هایی را که پشت سنگینی یک بغض پنهان مانده.

 ********************
خدایا تنها مگذار دلی را که هیچکس دردش را نمی فهمد،
 چرا که خود می دانی چه سخت است تنهایی.

خطا از من است، می دانم.

از من که سالهاست گفته ام “ایاک نعبد”

اما به دیگران هم دلسپرده ام

از من که سالهاست گفته ام ” ایاک نستعین”

اما به دیگران هم تکیه کرده ام

اما رهایم نکن

بیش از همیشه دلتنگم

به اندازه ی تمام روزهای نبودنم…

دلم را سپردم به بنگاه دنیا
و هی آگهی دادم اینجا و آنجا
و هر روز
برای دلم
مشتری آمد و رفت
و هی این و آن
سرسری آمد و رفت

ولی هیچ کس واقعا
اتاق دلم را تماشا نکرد
دلم قفل بود
کسی قفل قلب مرا وا نکرد

وای، باران

…………باران
……..شیشهء پنجره را باران شست.
…..از دل من اما،
……………..چه کسی نقش تو را خواهد شست؟
آسمان سربی رنگ،
………من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.
می پرد مرغ نگاهم تا دور،
……………….وای، باران
…………………………..باران
………………………………پر مرغان نگاهم را شست.
 

دل استــ دیگر خستــه میشود,,, بیــ حوصله میشــود,,, از روزگار از آدمـــــــها از خــودشـــــ از این قابــها از اثباتــ از تـــــوضیــح از کلماتــــی که رابـــطه ها را به گند میکشـــد,,,, از اینـــ همه مهربانیــ کردن و نا مهربانی دیدنــ از ســـــــــــــنگ صبور بودن و آخــــــــــــر هم مُهر ســـــنگ بودن خوردنـــــــ از زهــــــر حرفـــ هایی که تــــــا آخر عمـــــــر آدم را مـــــــی آزارد,,, خســــــــــــته ام

بس که دیوار دلم کوتاه است ، هرکه از کوچه تنهایی ما می گذرد ، به هوای هوسی

هم که شده ، سرکی می کشد و می گذرد

می دانی؟

یک وقت هایی باید

روی یک تکه کاغذ بنویسی

تـعطیــل است !

چقَـــدر دلــَـــــم می خواهد

نامه بنویسم ...

کاغذ و پاکت هم هست ...

و یک عالمه حرف ...

کاش ... کسی ... جایی ...

منتظرم بود

استادى از شاگردانش پرسید: چرا ما وقتى عصبانى هستیم داد می‌زنیم؟ چرا مردم هنگامى که خشمگین هستند صدایشان را بلند می‌کنند و سر هم داد می‌کشند؟

شاگردان فکرى کردند و یکى از آن‌ها گفت: چون در آن لحظه آرامش و خونسردیمان را از دست می‌دهیم.

استاد پرسید: این که آرامشمان را از دست می‌دهیم درست است؛ اما چرا با وجودى که طرف مقابل کنارمان قرار دارد داد می‌زنیم؟ آیا نمی‌توان با صداى ملایم صحبت کرد؟ چرا هنگامى که خشمگین هستیم داد می‌زنیم؟

در دادگاه عشق قسمم قلبم بود، وكیلم دلم بود

و حضار جمعی از عاشقان و دلسوختگان

قاضی نامم را بلند خواند و گناهم را دوست داشتن

تو اعلام كرد پس محكوم شدم به تنهایی و مرگ

كنار چوبه ی دار از من خواستند تا آخرین خواسته ام را بگویم

و من گفتم به تو بگویند:

دوستت دارم

این روزها دلم آنقدر نازک شده است که :

به حرفی به رو گرداندنی نمی شکند !

خــــــــــرد می شود !

از آنچه به دست می آورم زود دلزده می شوم !

چه خوب که تورا به دست نیاورده از دست دادم !

اینگونه ... همواره ...

دلبسته ات خواهم ماند ...!

گویا دل نیز دیگر مرا یاری نمی کند و او هم مانند آنهایی که فریاد همراهی سر می نهند و در اوج تنهایی ها ، شما را در طوفان دردها ، رها می کنند ، شده است .

      شکایت از دنیا بسیار است ؛ اما مگر می شود دل ، که همواره در نا امیدی ها ،امید است و می درخشد ، مرا تنها بگذارد . پس بگذار بگویم با تو درد ها را ، با تو ای دنیایت غرقِ در نا آرامی ، ای دل . می دانم خسته ای از خستگی ها ، خسته ای از نا مردمی ها ، خسته ای از بی مهری ها ، خسته تر از عاشقی ها ، اما مگر می شود نام دل را بر تو گذارد اگر تمام این خستگی ها  را به همراه نداشته باشی . در ورای تحمل این سختی ها بود که نامت را زیباترین رویای صادقانه نهادند ...

مــــن و یــــــــاد تـــــو

بـه سـاز عشـق مـی چـرخـم بـه بـاغ سبـز چشمـانـت

بسـاط گـــل بـه لـب دارم بیفشـــــانـم بـه دامـــــــانـت؟ 

تمــــام شهــرخوابیده ، مـن بــه یــاد تــــــــو بیــــدارم

سـراپــا چشــم دیــــــدارم کــه شــب تــابــد ز مـژگـانـت

خیــال عــاصیـــم امشــب ، امیــد دسـت گـرم تـــوسـت

چـه خـوش بخشیـده رویــایــی بـه مـن لبخنـد پنهــانـت

بـه هــــــم زد یـک نـگــاه تـــــو شـکــوه شهـــــرک دل را

چــه کــاری کـرده ای بـا دل بـگــو جــانــم بــه قــربـانـت؟

چـه بـنــوازی چـه نـنــوازی غــرورم سهــم قـلـــــب تـــــو

تــن و دل را بـپـیـچــم در حـــریــر عشـــــــق ســـــوزانـت