برایت خاطراتی بر روی این دفتر سفید نوشتم

که هیچکسی نخواهد توانست چنین خاطرات شیرینی را

برای بار دوم برایت باز گوید.

چرا مرا شکستی ؟چرا؟

اشعاری برایت سرودم

که هیچ مجنونی نتوانست مهربانی و مظلومیت چهره ات را توصیف کند

چرا تنهایم گذاشتی ؟چرا؟

چهره پاک و معصومت را هزار بار بر روی ورق های باقی مانده وجودم نگاشتم

چرا این چنین کردی با من ؟چرا؟

زیباترین ستارگان آسمان را برایت چیدم.

خوشبو ترین گلهای سرخ را به پایت ریختم.

چرا این چنین شد/؟چرا؟

من که بودم؟

که هستم به کجا دارم می روم؟

دلم غمگین غمگین است
در این کومه
در این زندان
در این غوغای خاموشی
در این جشن فراموشی
در این دنیای بی مهر و کم آغوشی
دلم ترسیده و تنگ است
دلم ترسیده از آه پر از درد پدرهامان
و از چشم پر از اشک تمام مادر ها
دلم آشوب آشوب است
دلم سرد و تنم بی روح بی روح است
نمی خواهم، نمی خواهم دگر
این زندگانی را و دل را
نگاهم خیره بر بالا
به دنبال نگاهی ساده می گردد
و می بینم، و می بینم هوای گریه دارد آسمان هم پای چشمانم
می روم آرام
گونه ام خیس است
آسمان می بارد امشب بر من و بر گریه هایم سخت…

در آسمان آبي نيست جز من تكه ابر كوچك

 ابري

در آسمان زيباي روزگار باز اين منم كه راه گم كرده ام

باز سرگشته و حيرانم از اين واقعه

 سالهاست كه ازپي اين باد و آن باد رفته ام

 اما هنوز اين تكه ابر راه گم كرده باقيست

من نمي دانم تا كدامين روز روزگارم اينگونه خواهد بود

ماندن تكه ابر در آسمان زيباي آبي

ز خود شرم دارم زيرا وجودم آسمان زيبا را لكه دار كرده

ز خود بيزارم كه قدرت ريزش اشكهايم را هم ندارم

تا كدامين روز روزگارم اينگونه خواهد بود

تا كدامين روز؟؟؟؟؟