برای کنار هم گذاشتن واژه ها٬

دست قلمم بیش از آنچه فکر کنی خالی است…

و بیش از آنچه فکر کنی احساس می کنم به نوشتن مجبورم !

شاید این هم خاصیت ِ داشتن این صفحه ی مجازی است ؛

میان جاده که می آمدم ، سرم پر از فکر بود

فکرهایی از آن دست که به هر نیمه ای که می رسیدم

احساس می کردم بیش از این رخصت پیش رفتن ندارم

چیزهایی مثل ِِ

آینده

رفتن

ماندن

حالا اما اندیشه ای نیست برای به واژه آوردن...

گویا دل نیز دیگر مرا یاری نمی کند و او هم مانند آنهایی که فریاد همراهی سر می نهند و در اوج تنهایی ها ، شما را در طوفان دردها ، رها می کنند ، شده است .

      شکایت از دنیا بسیار است ؛ اما مگر می شود دل ، که همواره در نا امیدی ها ،امید است و می درخشد ، مرا تنها بگذارد . پس بگذار بگویم با تو درد ها را ، با تو ای دنیایت غرقِ در نا آرامی ، ای دل . می دانم خسته ای از خستگی ها ، خسته ای از نا مردمی ها ، خسته ای از بی مهری ها ، خسته تر از عاشقی ها ، اما مگر می شود نام دل را بر تو گذارد اگر تمام این خستگی ها  را به همراه نداشته باشی . در ورای تحمل این سختی ها بود که نامت را زیباترین رویای صادقانه نهادند ...